Dicía o outro día o chairego máis popular do momento que Ricardo Darín é Deus. Abofé. Mais unha película que vexo del, e mais unha vez que fico abraiado con el.

Desta volta foi Carancho de Pablo Trapero. Un filme duro, desacougante  [ moito máis ca do tipo ese soterrado] e  que ten un manexo de cámara orixinal, con encadres pouco comúns, aínda que as veces marea un pouco con tanta cámara ao ombreiro.

Non é a a oitava marabilla mais  presta no medio dunha carteleira tan adocenada

Tenho ido a moitos concertos na minha vida. De grupos cativos, de  vellos dinosauros, de grupos no seu momento álxido… mellores e peores. Mais na minha mente o que está gravado como o mellor de todos foi un duns rapazolos de Monte-alto na praza de Mazarelos de Compostela hai xa unha pila de anos. Obviamente esta consideración transcende o puramente musical, mais iso pasa con todos os concertos, non?

Así que esta sexta feira desprazareime a L’acorunha (voulle propor o topónimo oficial á xunta, que así deixan a todos contentos que o apostrofe te es así como moi enxebre) a volver a sentir esa paixón que queima no peito mentres se me poñen os pelos crespos da emoción.

Por certo , que aínda non atopei con quen ir. Así que se aínda queda algún lector do blogue, e vai ir, que me avise!

Saúde Carnochos!

O CCCP non claudicou nesta triste época na que como dixo o outro, íamos refundar o capitalismo e el reformounos a nos.

O que acontece é que o camarada Sobchak sofre dunha grave falta de conexión a internet e un horario laboral sen sentido, que son xusto o contrario dos principios da nosa gloriosa revolución.

Mais como dicía a outra i will survive, ho!